Dibran Tahiri

Dibran Tahiri "Ujku i vjeter" I Skenes Kosovare" Ai është një burrë intelegjent. Di të depërtojë në thellësi të gjërave. Bota e tij është përplot enciklopedi, është e mbushur plot nostalgji për të kaluarën. Ai e beson, e sheh botën me syrin e tij, larg, sikurse edhe mendon, dhe gjithçka që përcjell është edhe brenda këtyre kontureve, brenda këtij sinqeriteti… Fjalët e tij, gati gjithmonë bien bukur, ngase bota e këtij aktori është e pastër, e brishtë, por shumë e sinqertë…
Ka kohë që e thërrasin babi i Korabit, Zanës, Ardit dhe Almës. Mirëpo e quajnë edhe burri i Dritës dhe dhëndri i Skënderit. Ai gjyshen e “Familjes Moderne” e ka vjehërr. Dini, “plaku” i serialit shumë të përcjellë nga publiku kosovar “Familja moderne” është njeriu që sfidon gjithçka që i del para vetës. Ky është Dibran Tahiri, njeriu shpirtbutë i përditshmërisë, dhe pushtetploti i “Familjes moderne”, aktori që të lë të kuptosh se është i kërkuari dhe më i preferuar i kohës, i cili është i lidhur për skenën, artin, dhe të bukurën që moti… Personazhi më serioz dhe më i rreptë i “Familjes moderne”, Dini, përmes një humori të hollë pasqyron aktualitetin nëpër familjet kosovare , raportet prind-fëmijë, të cilat përputhen në shumë prizme me realitetin e ri kosovar. Thjeshtësia, origjinaliteti në skenë, lëvizjet e tija plot gjallëri, nazet e një udhëheqësi familjar, të cilat rimojnë me kohën, e kanë bërë Dibranin, tashmë të njohur si babai i “Familjes Moderne””,yll të artit shqiptar dhe aktorin më të dashur të elitës kosovare. Pedantëria dhe sinqeriteti i tij duket sikur i jep një imazh të bukur artit shqiptar. Aktori shpirtbutë mitrovicas, ka një numër të madh të “elektoratit” të tij artëdashës. Po ta tërheqësh një paralele nga Dibrani deri te Dini, rruga është plot labirinthe për të arritur deri te dy botërat, të cilat janë definitivisht të kundërta. Dibrani në jetën e përditshme kurrë nuk ka qenë baba dhe i martuar, është indiferent ndaj politikës dhe është shumë tolerant. Në krahasim me përsonazhin e “Familjes moderne”, Dibrani në jetën e përditshme është shumë i qetë, aspak nervoz, tolerant, ka shumë mirëkuptim, dhe në qoftë se ai nuk mund të ndryshojë diçka atëherë shumë thjeshtë tërhiqet dhe i përcjell gjërat në heshtje. Kurse Dini është shumë temperament, udhëheqës i një partie dhe njeri që nuk lëshon pe dhe iu tregon fëmijëve të tij të lazdruar herë pas here se ende është ai “ujku i vjetër”. Fëmijët e “Familjes Moderne”, e dinë atë dhe nuk ia teprojnë. Serioziteti i Dibranit dhe burrëria e Shemsedin Gashit në “Familjes moderne”, të lënë të kuptosh se Dibran Tahiri është aktori që di të “notojë” në çdo “oqean” qoftë edhe në atë që ndoshta është vështirë të kalohet edhe me “barkë”.
Një burrë elegant, me mjekër të thinjur, sy depërtues dhe paksa me një instikt të vacantë që shprehin botën e një artisti, me sakon dhe pantollonat e zeza, padyshim se është një Omar Sharif, por i kohës sonë. E sheh të ulur në një qoshe të restorantit te “Teatri Kombëtar”, një çantë të vogël para tij, së bashku me një çaj “hibiskus”.
Një palë syze komode, por me dioptri, theksojnë edhe më shumë vështrimin e çiltër dhe po aq të sofistikuar, të aktorit kosovar.
Ai është një burrë intelegjent. Di të depërtojë në thellësi të gjërave. Bota e tij është përplot enciklopedi, është e mbushur plot nostalgji për të kaluarën. Ai e beson, e sheh botën me syrin e tij , larg, sikurse edhe e mendon, dhe gjithçka që përcjell është edhe brenda këtyre kontureve, brenda këtij sinqeriteti… Fjalët e tij, gati gjithmonë bien bukur, ngase bota e këtij aktori është e pastër, e brishtë, por shumë e sinqertë, …
Ngadalë me një zë të trashë tamam mashkulli,e fillon tregimin e tij për fillimin e karierës. Fillon me një thjeshtësi sa më shumë që është e mundur, sepse siç thotë ai po të përshkruajë në tërësi karierën, do të duhej një gazetë e tërë.
Ka lindur pas Luftës së Dytë Botërore, në kohën e të ashtuquajturës “rindërtimit të vendit”. Babai i tij ka qenë minator, punëtror dhe prind i mrekullueshëm, i cili qysh atëherë e kishte parasysh që duhet t’i shkollojë fëmijët e vet. Ka qenë i bindur asisoj, shkollimi mund t’i shpien fëmijët e tij përpara, dhe pas mbarimit të shkollës fillore edhe gjimnazin në Mitrovicë, Dibrani i ishte drejtuar kryeqendrës ku po atë vit në Prishtinë (1967), ishte hapur studio për teatër, film dhe radiotelevizion. Ishte gjenerata e parë ku ripërtërihej ansambli i atëhershëm me aktorë të mrekullueshëm.