POEZI NGA ESAT MEKULI

Në Mëngjes
Horizonte zbulue me bardhsi mëngjesore
zgjohen…
Dy-tri përvidhen hapsirë,
udhëtojnë,
t'bardha e t'holla
si çarçafë t'lëshuem n'erë…
Fushat pëshpërisin lutje mëngjesore.
Ditën e re përshëndesin
Me lojë kunorash -
Drujt e gjethuem;
në bar kanga e gjallesave t'imta
ende himnin e saj…
Livadhe dhe arave t'vesueme,
zane… Dita po gdhin.
Fushat erënjoma shtrihen
Si trup i gufuem femne…
Endem, si fëmi, n'qetësinë mëngjesore
dhe trupin e ushqej me freski
t'barishtave dhe t'erës;
përkdhel mëngjesin me sy t'mbyllun
dhe thellë n'zemër qetoj,
me harresë mësheh, mbuloj
dhimbjet e shpirtit t'varruem.

Vdekja e Ditës

Dielli n'perëndim
N'zjarrin flakrues
U dogj…
Dhe çdo gja u trand,
u pikllue
n'vaj për të.
N'arkivolin e heshtjeve t'muzgut,
n'dhimbje bonjake
sonte,
i dashtuni, i yni,
me lot t'pastër
u vajtue:
Psherëtima e gjethit t'barit
dhe d'nesa e prajshme e erës
me pikllim zemrën e poq…
Dielli sonte
n'zjarrin flakrues
u dogj.