Cfar mendoni a esht Koha e cila Kuptojm sa Rendesi ka Dashuria?...

Na ishte njëherë një ishull ku jetonin të gjitha ndjenjat dhe vlerat e njerëzve: Gazmendi, Zymtësia, Dituria, sikurse të gjitha të tjerat, përfshirë Dashurinë. Një ditë iu bë e ditur ndjenjave se ishulli do të shpërngulej, Atëherë ato të gjitha përgatitën varkat e tyre dhe u nisën, Vetëm Dashuria donte të priste deri në çastin e fundit. Kur ishulli përfundoi së shpërnguluri, Dashuria vendosi të kërkojë ndihmë. Pasuria kaloi pranë Dashurisë me një barkë tejet luksoze Dhe Dashuria i tha: “Pasuri, a më merr me vete?” “Nuk mundem, ka shumë ar e argjend në varkën time e nuk ka vend për ty.” Dashuria atëherë vendosi t’i kërkojë Krenarisë që po kalonte pranë Mbi një anije të mrekullueshme: “Krenari, të lutem, më merr me vete?”. “Nuk të ndihmoj dot, Dashuri,“ u përgjigj Krenaria, “Këtu është gjithçka e përkryer, mund të ma dëmtosh varkën time.” Atëherë Dashuria i kërkoi Zymtësisë që kalonte pranë saj: “Zymtësi, të lutem, lermë të vij me ty.” “Oh Dashuri,” iu përgjigj Zymtësia, “Jam kaq e trishtë dhe kam nevojë të rri vetëm.” Edhe Gazmendi kaloi përball Dashurisë, Por ishte shumë i kënaqur që nuk dëgjonte se dikush po e thërriste. Papritur e pakujtuar një zë tha: “Eja, Dashuri, të marr unë me vete.” Ishte një plakë ajo që fliste. Dashuria u ndje pa masë mirënjohëse dhe plot gëzim Saqë harroi ta pyeste plakën si e kishte emrin. Kur arritën në breg, plaka shkoi në punë të vet. Dashurisë i ra ndërmend se duhej pyetur Dituria: “Dituri, a mund të më thuash, kush më ka ndihmuar?“. “Ka qenë Koha,” tha Dituria. “Koha?”- pyeti Dashuria, “Pse vallë më ka ndihmuar Koha?”. Dituria, plot mençuri, iu përgjigj: “Sepse vetëm Koha është e zonja të kuptojë sa rëndësi ka Dashuria në jetë.