A ka Fund Vuajtja....

nga **Dardania** Sat Jun 13, 2015 10:34 pm

Është filozofim i dobët apo më mirë, nuk është filozofi ajo që mund të pretendoj se vuajtja nuk ka zgjidhje. Edhepse ajo jetohet në të tashmen, me pasojat që i shifen të vijnë në të ardhmen, pësime që do të vijnë një ditë, thashë më lartë, vuajtja jetohet në të tanishmen. Çdo gjë e kaluar, është vetëm një pakicë krejtë a pahetueshme e cila nuk mund të quhet vuajtje por vetëm një kujtesë e hidhët mbi një ngjarje të kaluar. Mirëpo shpesh humbja e një dashurie, një vlere një ideali nuk përjetohet si e kaluar por si e tashme se barra bartet në të tashmen. Pos të kaluarës që rëndon, është e ardhmja që trazon më së shumti sepse parandjenjat sado që dijmë se janë të pa themel, ata peshojnë rëndë si dhe parashikime të tjera që mund të jenë serioze sepse kanë një pikënisja nga e kaluara ose e tashmja bëhen pjesë e identitetit dhe vuajtja trazon gjithënjë më fortë. Pas gjithë kësaj ; a ka zgjidhje ? Ku qëndron ajo ? Të fillojmë nga disa aspekte që janë motor kundërvenës i vuajtjes. Së pari, janë disa momente që çojnë drejt rezonimi të thellë e të drejt se « vuajtja nuk është pjesë e qenies sime ; vuajtja nuk jam unë por diçka që është në mua, e ngulitur si një dhimbje fizike e kjo sëmundje shërohet. Mbaj një barrë mbi supe por vet unë nuk jam barra, dhe pra atë e shkarkoj se nuk jam i detyruar ta mbaj përgjithmonë ». Është evidente se sëmundja mund të zgjas kurse vuajtja, me një « punë » psikologjike, nuk qëndron gjatë. Evitimi i problemeve të imagjinuara që eventualisht mund ti hasim në ardhmëri, e që janë më tepër prodhim imagjinate se sa pengesa reale, parandalon dhe çkyq dhëmbjen shpirtërore. Vuajtja që bartet si pasojë e kaluarës, gjithashtu mënjanohet nga pjesa e brendshme shpirtërore, me ngadalësi, duhet cekur por ajo shlyhet sa me kohën aq më mirë me një sodtije reale të ngjarjes apo ngjarjeve të kaluara që na bëjnë të vuajtjur. Humbjet janë të pazavendësueshme, është e sigurt disa herë por nga këtu, duhet kërkuar lehtësimet se me miliona njerëz kalojnë nëpër peripeci dhe arrijnë të rivendosen mbi binarë të jetës dhe të arrijnë çaste lumturije. Natyrisht, po edhe thash më lartë se vuajtja është pjesë e identitetit por jo edhe pjesë përbërëse e thellësisë së shpirtit. Mëtej dualja e saj, lumturia qëndron gjithmonë në pozita e gatshme për të kapluar shpirtin. Nga këtu dikush vuan më gjatë, më me intensitet e dhimbje por dalja është gati natyrore e nëse përqendrohet me forcë në flakrimin e saj jashtë intimes, kohëzgjatje e saj është me të vërtetë shumë më e shkurt. Vuajtja pra, sado që të zgjas, ajo është e kufizuar në kohë dhe prandaj them se ajo identifikohet me kohën (kohëzgjatjen). Në jetën e përditëshme, shembujt e mbisundimit të vuajtjes janë të numërt në të gjitha shkallët e shoqërisë pa dallim të kushteve materiale e hierarkike. Para se të shkruaj për vuajtjen, kam kontaktuar shumë njerëz nga shtresa të ekstremeve gjithëpërfshirëse nëpër metropolat evropiane. Asesi nuk mund të themi se një i pa kulm vuan e tjetri me pasuri të « lakmueshme » është i lumtur. Numri i të vuajturve është plotësisht i barabartë me një dallim të vogël në kohëzgjatje të vuajtjes. Ata që i mendojmë si të lumtur vuajnë më gjatë dhe anasjelltas. Përmenda rastet e njerëzve pa kulm, që flejnë rrugëve, nën ura, nëpër stacione metrosh… Në bisedë me ta, numri më i madh thonin të jenë të lumtur se për çdoherë, gjenin zgjidhje fatlume për të kaluar natën të papenguar nga policë ose edhe nga ndonjë kalimtar. Të lumtur në mëngjez se kanë mundur të kalojnë një natë në kabinë telefonike dhe kështu janë mbrojtur nga lagështia apo nga ngrica. Thonë të jenë të lumtur se ka shumë njerëz që ju japin lëmoshë dhe ju bëjnë jetën më të këndshme. Njëri në një kënd të kryeqytetit francez me thoshte se njifte hidhërimin kur policia e përzinte nga stacionet nënkësore të metrosë por s’kishte njohuri për vuajtjen. Këto janë shembuj të cilët vërtetojnë potencialet e shumëfishta shpirtërore të njeriut. Ata janë pra pjesë e identitetit, pjesë e unit dhe nga kjo ngelën që njeriu të bëjë ndoshta zgjidhjen e të përcaktoj vet shkallën dhe kohëzgjatjen e vuajtjes. Një soditje reale e situatës krijon vend të shëndoshë për të ju larguar tmerrit të quajtur vuajtje. Ajo është pjesë përbërëse e njeriut sikur që janë gëzimi, hidhërimi, hareja, mbërzia, friga dhe guximi që përjetohen në mënyra ciklike. Asnjëra nga këta gjendje shpirtërore nuk është e përjetshme. Ata, herë pas here ia lëshojnë vendin njëra tjetrës sikur që ndodh edhe me vuajtjen e lumturinë.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30